φελώ

φελῶ, -άω, ΝΜ

1. (μτβ.) ωφελώ κάποιον

2. (αμτβ.) είμαι χρήσιμος, έχω αξία (α. «ήτο δειλό κι ακάτεχο, στ' άρματα δεν εφέλα», Ερωτόκρ.

β. «καὶ μάθε τὰ γραμματικά, ἂν θέλῃς νὰ φελέσῃς», Πρόδρ.)

νεοελλ.

παροιμ. «όπου φελά, παντού φελά» — δηλώνει ότι ο αληθινά ικανός πετυχαίνει παντού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ωφελώ, με σίγηση τού αρκτικού φωνήεντος].